infinitief 1.0
(wetenschap; taal en taalkunde)
Semagram (extra betekenisinformatie)
Een infinitief…
is een werkwoordsvorm
- [Vorm] eindigt op -en of -n
- [Functie] wordt gebruikt om een handeling, toestand of werking uit te drukken los van persoon, getal of tijd, in woordenboeken en andere naslagwerken als de trefwoordvorm en in de taalkunde als de citeervorm voor werkwoorden
Algemene voorbeelden
Zo is in de ANS 'substantief' gebruikt in plaats van 'zelfstandig naamwoord' [...], 'actief' in plaats van 'bedrijvende vorm'. Zoals uit deze voorbeelden moge blijken, gaat het hier meestal om termen waarvan de Nederlandse equivalenten nogal omslachtig zijn. Soms zijn die ook in de Nederlandse grammatica minder gebruikelijk, zoals het laatste voorbeeld en gevallen als 'aanvoegende wijs' voor 'conjunctief' en 'onbepaalde wijs' voor 'infinitief'.
Infinitieven zijn bijzonder omdat ze zowel formele kenmerken van naamwoorden als van werkwoorden vertonen. Ook wat hun gebruik betreft zijn ze ambigu. Constructies die opgebouwd zijn rond een infinitief kunnen dikwijls zowel als een nominale groep als als een zin geïnterpreteerd worden.
Zo heeft een regelmatig Grieks werkwoord ongeveer tienmaal zoveel vormen die tot de 'modus indicativus' (indicatief, aantonende wijs) gerekend worden als vertegenwoordigers van de 'modus infinitivus' (infinitief, onbepaalde wijs), terwijl verder bij de indicatief de categorieën 'persoon' en 'getal' een rol spelen en bij de infinitief niet.