les extrêmes se touchent

Tine had eens geroepen dat ze au fond totaal niet bij elkaar pasten, maar daarop had hij altijd geriposteerd met het Franse gezegde: les extrêmes se touchent. Wat vulden ze elkaar eigenlijk fantastisch aan.

Wat ze in die Erik ziet, ik kan het niet peinzen, maar misschien dat les extrêmes se touchent. Enfin, verleden week was ik geïnviteerd bij haar, ik zeg in mijn eigen: "het gaat toch niet waar zijn?" Maar het was waar, het was weer ossetong met witte saus en champignons.

Dezelfde uren die ik toen aan bidden besteedde, bracht ik later door aan de schrijftafel. Ik weet het nu ook: les extrêmes se touchent.

China en Afrika: les extrêmes se touchent. Als het op armoede en ontwikkeling aankomt gaat het inderdaad om twee uitersten. De laatste dertig jaar haalde China zeshonderd miljoen mensen uit de extreme armoede terwijl er in Afrika bijna tweehonderd miljoen bijkwamen. De Chinese economie heeft op de ontwikkelingsladder heel wat treden genomen, Afrika van zijn kant is op de onderste trede blijven hangen.

Het thema was 'Swingmuziek ontmoet Kamermuziek' ofwel: 'les extrêmes se touchent'. De bijzonderheid van het concert zat hem in de combinatie waarin twee Haarlemse koren met een heel verschillend repertoire elkaar ontmoeten. Aan de ene kant Stardust vol swing, beweging en muzikale begeleiding met daartegenover Puisque Tout Passe a cappella en ingetogen.

Het uit het Frans zo bekende gezegde: "les extrêmes se touchent" is, als men het doordenkt, van enorme draagwijdte. Het betekent, dat hemel en aarde, juist als uitersten, elkaar weer heel na zijn. De mens is in het beeld Gods juist omdat hij het laatste in de schepping is, het verst verwijderde.