schrammen

De dichte begroeiing schramt mijn armen en benen en mijn gezicht.

Wel vijf keer schramde ik mijn benen aan bramen. Bramen hadden liet altijd op mij gemunt. Ging ik ergens zitten, dan liepen ze ijlings uit om zich met hun scherpste dorens in mijn vlees te hechten.

Maar het stekeltje schramde haar huid.

Gehurkt en diep voorovergebogen perste hij zich achterwaarts door de smalle kier tussen haag en muur. Het was de enige manier. Stekelige takken schramden je rug, vanaf je achterwerk tot in je nek, terwijl je het trottoir zag overgaan in de verharde aarde van het braakliggend terrein.

De bast schramde bijna mijn wang.

Als je je snijdt, schramt of schaaft, is er een stuk huid weg. Het lichaam herstelt dat door het bloedstolsel en sluit alles weer hermetisch af.

Lena was bang geworden en had geprobeerd zich te verstoppen in de rozenstruik waarbij ze zichzelf tot bloedens toe schramde aan de doornen.

Ze rolden heen en weer. Het meisje schramde zich even aan een tak op de grond. De jongen gooide de tak weg, zonder op te kijken. Hij kuste haar opnieuw.

Mijn voorhoofd jeukte evenals mijn geschramde armen, maar ik klaagde niet.

Zij is wijdogig [...] scherp, met magere bronzen benen en geschramde knieën en ik zal haar niet meer zien in de puinhopen straks.

Bloed uit Jozefs geschramde wangen.