angelus

Ergens luidde een klok, het zo typische kristelijke geluid dat ik tot dan toe alleen ten noorden van de grote heestervlakte had gehoord, ik keek verbaasd naar de blanken, ze zakten op hun knieën en vouwden de handen, de twee kjw-ers bleven stokstijf staan en salueerden, waarom, wou ik vragen, maar ssst, sisten de kjw-ers tussen hun tanden, het duurde een minuut of drie, Moelai, die zich had laten dopen en een kristelijke naam droeg, maar die net zo goed als wij in het schooltje werd beschermd, legde ons nadien uit dat het om het angelus ging, een drieledig gebed dat de kristenen om zes uur 's morgens, twaalf uur 's middags en zes uur 's avonds tot hun god richtten.

Lees de memoires van Fransen die voor de Tweede Wereldoorlog geboren zijn en bijna steeds vind je het pastorale motief terug, de herinnering aan een kleinstedelijke of landelijke jeugd, aan een tijd waarin de uren gemarkeerd werden door kerklokken, door het angelus, waarin de tijd vrediger en trager leek te vloeien.