neurofeedback

Onder wetenschappers die onderzoek doen naar adhd is een richtingenstrijd uitgebroken over een behandelmethode die neurofeedback heet. Bij neurofeedback leren patiënten hun eigen hersenactiviteit te beïnvloeden met behulp van elektroden die op het hoofd worden geplaatst. Kinderen met adhd zouden er baat bij hebben. Aanleiding voor de onenigheid is een bericht dat het Nederlands Instituut van Psychologen (NIP) in juni op zijn site plaatste.

Hij verdiepte zich in wat hij aanvankelijk ook "merkwaardige methodes" vond, en daarvan laat hij ons glimpjes zien. EMDR: de patiënt haalt zich de nare gebeurtenis voor de geest, de therapeut maakt bewegingen die met de ogen moeten worden gevolgd. Neurofeedback, met elektrodes op de schedel de bedrading van de hersenen beïnvloeden. Psychedelica. Yoga. Psycho-drama. Of, heel simpel, samen zingen en dansen, zoals bisschop Desmond Tutu doet met de mensen die hem als voorzitter van de Waarheidscommissie hun ergste gruwelen vertelden. Waarom werkt dat?

Critici van neurofeedback zeggen dat overtuigend wetenschappelijk bewijs ontbreekt. Maar Reitsma, secretaris van de sectie Neurofeedback van het Nederlands Instituut van Psychologen, noemt dat 'flauwekul' wanneer het specifiek om de werking van neurofeedback gaat. "De critici kennen de literatuur niet. In de jaren zestig en zeventig is dit allemaal goed onderzocht." Toch erkent ook Reitsma dat onderzoek naar neurofeedback als vorm van behandelen nog mager is. Alleen wat betreft ADHD is er voldoende overtuigend wetenschappelijk onderzoek.