beul

De allerlaatste keer dat Theo Offermans op de planken stond was tijdens een soort mislukte comeback in 1997, in de productie De zes vrouwen van Hendrik VIII waarin hij de kleine, uiteraard stomme rol van de gemaskerde beul speelde die Anna Boleyn, de tweede vrouw van de Engelse vorst, drieëndertig avonden na elkaar onthoofde.

Het is met Kaïn al begonnen, toen die Abel dood maakte uit nijd en naijver, en dat is zo doorgegaan, ook wel uit hebzucht, of woede, of gekheid; en verscheidenen die zich daaraan te buiten gingen zijn door het gerecht veroordeeld en, op hun beurt, door de beul dood gemaakt.

Tot rechters worden de meest wijze mannen geroepen en zij worden geëerd; de beul doet zijn werk gemaskerd, krijgt zijn loon, sluipt weg en is veracht.

Bethken riep niet, reeds voordien had de barmhartige beul haar gewurgd en de verbranding was er eerder een symbolische.

Hij schrijft me dat zijn vader hem niet wil laten gaan deze zomervakantie, en ik mag ook niet naar hem toe, zijn vader is een beul, hij heeft het voor het zeggen, hij tiranniseert iedereen.

Zoals andere kinderen tijdens een carnavalsoptocht op snoepjes afvlogen zo stortte hij zich op de vlinder. In een mum van tijd had de beul zijn werk verricht, met een chirurgische precisie. Op het witte tafelblad lagen nu het onbeduidende zwarte lijf en vier driehoekige vleugels, waarvan op de plekken die Arend met zijn vingers had aangeraakt de kleuren enigszins verbleekt waren.